wtorek, 30 sierpnia 2011

Pracowity urlop

No cóż, trochę się nie odzywałam, to prawda, ale na swoje usprawiedliwienie mam to, że byłam na wyczekanym urlopie... i to bardzo, bardzo pracowitym. Nawet nie wiecie jak się można zmęczyć, nie wyjeżdżając z domu:) Poniżej dowody naszej rodzinnej pracowitości. A jako że powoli wracam do pourlopowej rzeczywistości, wkrótce zjawię się z kolejnym postem. Tym razem mniej urlopowym. Ale póki co - mała próbka całkiem zapracowanych wakacji.

No sami zobaczcie, jak się można zmęczyć...
 Na przykład podziwiając widoki w okolicy.




















I własne kwiaty w ogrodzie. Zwróćcie uwagę na bohatera drugiego planu w surfiniach.







































Pilnując porządku w warzywnych grządkach....




















Grając w badmintona z kolegą...





































Spacerując w lesie...




















I na plaży...





































Jeżdżąc na rowerze...





































Wspinając się nad ziemię...




































 Imprezując na basenie z przyjaciółmi...




















Tresując dzikie bestie...




















Łowiąc ryby...





















A nawet ujeżdżając balkonik na gościnnych występach u prababci:P




















Oj, nie jest łatwo na tych urlopach, prawda? :) I to bez wyjeżdżania z domu.

piątek, 12 sierpnia 2011

Ta obrzydliwa natura

Nie wiem, jak wy, ale ja, patrząc na polskie domy (i ich mieszkańców), bardzo często mam smutną refleksję, że wielu z nas z przyrodą, naturą czy jak ją nazwać jest, delikatnie mówiąc, na bakier. Wszystko, co jest zielone, ma jakieś tam korzenie i listki albo na przykład futerko, pióra, oczka i  nóżki czy skrzydełka, a jednocześnie nie da się tego szybko i łatwo przerobić na paszę lub opał, budzi w wielu z nas niechęć lub przynajmniej chęć przystosowania do swoich wymagań, przerobienia na swoją nutę, ucywilizowania, okiełznania tej bujności przyrody, nad którą nie jesteśmy w stanie zapanować.

Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że generalizuję, ale z bliższej  lub dalszej okolicy dociera do mnie wiele smutnych przykładów. Działkę obok mojego domu kupili niedawno młodzi sąsiedzi i co zrobili najpierw? Wycięli wszystkie drzewa!! Wszystkie! Co do jednego! W maju na miejskich trawnikach wystarczy tylko, że zakwitną żółte mlecze, a migiem, biegiem po prostu wyjeżdżają kosiarki służb miejskich, które je koszą. Przed naszym domem błąka się właśnie kolejny wyrzucony z samochodu "pupil", a jego rodzina bawi się pewnie w najlepsze na wakacjach, pocieszając się, że "ciepło jest, nie zdechnie". Lasek, w którym się bawiłam jako dziecko, przeobraził się w gigantyczny dół, w którym ma stanąć supermarket. Śmieci w lasach, przez które przejeżdżam jadąc do pracy, czekają na miłosierne dzieci, które je posprzatają w ramach "Sprzątania świata" lub innej akcji, która nie zda się oczywiście na nic, bo przykład idzie z góry. Byliśmy ostatnio na spacerze nad rzeką, siedział koło nas pewien pan, sączył sobie napój z puszki, a kiedy skończył, cisnął je po prostu do rzeki i poszedł sobie. Kiedy posadziliśmy obok naszego domu kilka drzew liściastych (brzozy, dęby, klony, jeden mały buczek) spotkaliśmy się z pełnymi politowania spojrzeniami - "Przecież trzeba będzie non stop grabić liście, nie lepiej posadzić tujki-miniaturki?"
A no właśnie - tujki-miniaturki, trawnik wystrzyżony do 3 cm, chwasty wypalane środkami chemicznymi - wszystko pod linijkę, tak aby broń Boże nie stracić kontroli nad całą tą zielenią, która nas otacza. Ech, nie jest dobrze, kochani. A przecież pochodzimy z ogrodu, prawda? Tylko mocno się już pogubiliśmy.
 Tak na poprawę humoru - zdjęcia domu w lesie. I żaden tam rustyk, suszące się ziółka czy koronkowe firaneczki - sama nowoczesność. Nie każdy to lubi, ale ja jestem pod wrażeniem. Właściciele kupili działkę w lesie i postawili jeden warunek architektom - nie mogę wyciąć żadnego drzewa! No i zobaczcie, jak to się skończyło! Jestem zbudowana:) Chętnie pokazałabym to moim sąsiadom, ale pewnie im się nie spodoba:)

Autorzy projektu to Martin Fernandez de Lema i Nicolas Moreno Deutsch. Zdjęcia pochodzą z fajnego serwisu Homedsgn.com. Znaleźć je można tutaj.
























środa, 10 sierpnia 2011

Rok Kubusia Puchatka

Jestem ostatnio na bieżąco z różnej maści tematami aranżacji przestrzeni dla dzieci - w najbliższym numerze Dobrze Mieszkaj, który w piątek jedzie do drukarni, mamy cały wielki dział poświęcony właśnie temu tematowi. No a poza tym w domu bryka wesoły dwulatek:) Tak czy owak - obserwując różne pomysły na pokoje dziecięce, meble dla dzieci i generalnie wszystko, co dzieciom ma służyć, miewam czasem wrażenie, że trochę za często są to projekcje wyobrażeń rodziców jak powinien wyglądać wymarzony pokój ich dziecka, a za mało w tym faktycznego uwzględnienia potrzeb malucha, fazy rozwoju, w jakiej się znajduje, rozumienia jego świata, który przecież jest kompletnie różny od świata dorosłych.
Przypomniała mi się zabawna historia - kiedy leżałam w szpitalu po urodzeniu synka, moja sąsiadka w pokoju, skądinąd przemiła dziewczyna, zapytana, jak zamierza dać na imię swojemu synkowi, odpowiedziała mocno rozmarzona: "No wiesz, teraz jest Rok Juliusza Słowackiego. A ja tak kocham tego poetę, więc postanowiłam, że nazwę synka Juliusz  żeby uczcić jego święto..." Moje z lekka osłupiałe spojrzenie odebrała chyba jako podziw, bo szybko padło z jej strony sakramentalne pytanie: "A twój synek jak się będzie nazywał?". "Krzyś" - odparłam. Na co ona zadowolona - "Ooo, widzę, że lubisz twórczość Baczyńskiego..." Na co ja nieśmiało: "Niee, wiesz, ja zawsze lubiłam Kubusia Puchatka" :) No cóż, teraz z kolei ona osłupiała, po prostu nie mieściło jej się w głowie, że można nazwać dziecko po kimś tak mało poważnym, jak bohater bajki:) Na szczęście nie słyszała komentarza mojego męża, który mruknął do siebie pod jej adresem: "No, w takim razie niech mały Juliusz dziękuje Bogu, że nie urodził się rok wcześniej" - dla niewtajemniczonych, rok wcześniejszy był Rokiem Fryderyka Chopina:)
Hm, czy mały Juliusz doceni, że został nazwany żeby uczcić Rok Słowackiego? Ciekawe... Na szczęście mamy też sporo przykładów na to, że dorośli potrafią wziąć pod uwagę, a przede wszystkim docenić to, że dziecko jest dzieckiem. O znakomitym przykładzie piszemy w najnowszym Dobrze Mieszkaj. Kolekcja mebli Me Too znanej marki Magis została stworzona dla dzieci w wieku 2-5 lat. To także niezwykły eksperyment, w którym w pracy nad pomysłami w równym stopniu uczestniczyli słynni projektanci i psychologowie dziecięcy. Nazwa programu to swoisty manifest potrzeb małego dziecka – ja też jestem ważne i chciałobym otaczać się nie tylko zabawkami, ale meblami odpowiednimi do mojego wieku i poziomu rozwoju, korespondującymi z moim własnym dziecięcym światem, tak przecież różnym od świata dorosłych.
Do pracy zaproszono uznanych światowych designerów, którzy mieli za zadanie spojrzeć na świat oczami dziecka i zaprojektować meble odpowiadające maluchom nie tylko rozmiarami, ale przede wszystkim dziecięcym sposobem postrzegania świata. Nad pracami czuwali lekarze i psychologowie dziecięcy, w tym Edward Melhuish, światowej sławy profesor psychologii Uniwersytetu w Londynie. Ostatecznymi recenzentami każdego z projektów były dzieci. W efekcie powstały zabawne i bezpretensjonalne meble, które mają za zadanie stymulować rozwój dziecka dzięki umiejętnemu połączeniu nauki z zabawą, pobudzać dziecięcą wyobraźnię i ciekawość oraz zachęcać do samodzielnego odkrywania świata. Dostosowane do dziecięcej percepcji formy, kolory i faktury pomagają dzieciom poczuć się bezpiecznie, dają najmłodszym poczucie kontroli nad swoim najbliższym otoczeniem, co – jak udowodnili psychologowie – ma kluczowe znaczenie w kształtowaniu zdolności poznawczych.Tyle jeśli chodzi o teorię? A praktyka? Zobaczcie, jak się prezentuje kolekcja.

Zdjęcia pochodzą z serwisu prasowego Magis Me Too, www.magismetoo.com
Wszystkie meble można kupić w Polsce. Duży ich wybór mają: Rossi.pl, Fabryka Form, Galeria Wnętrza, Ipnotic.

 Bujane krzesełko Dodo zaprojektowane przez legendarnego już chyba fińskiego designera Oiva Toikka
 Zabawka Mico stworzona przez El Ultimo Grito. Może być używana w dowolny sposób - wyobraźnia dziecka jest nieograniczona. Moznajej używac jako siedziska, stołu, zjeżdżalni, elementu do wspinania.


Julian - krzesełko inspirowane wyglądem kota.
 Puzzlowy dywan - można go też kupić w wersji ze wzorem piasku lub wody.

Stolik Little Flare - mozna go dekorować po swojemu, poza tym ma schowki na różności:)
 Półki Ladrillos - można je dowolnie konfigurować.
 Bujany fotel Flying Carpet - miejsce do zabawy lub odpoczynku, a jednocześnie latający dywan.
 Paradise Tree - kolorowy stojak na ubrania.
 Downtowon - półka na książki.
 Samoprzylepna taśma, z której można zrobić piłkę do gry:)

Pokrowiec My House z nadrukiem zamku. 
 Parawan dziecięcy My Space - sposób na odzieleni np. części sypialnianej od reszty pokoju.


Kanapa, fotel i stolik Piedras przypominają siedzisko wyłupane w skale. Wykonane z tworzywa.
 Puppy - piesek siedzisko, dostępny w kilku kolorach i w wersji fluorescencyjnej.

 Krzesełko Seggiolina - bez ostrych kantów, z tworzywa, lekkie, ale stabilne.

Dywan Sunny
 Krzesełko Trioli. Można je odwracać, dzięki czemu może być wysokie lub niskie. Mozna je też przewrócić - wtedy będzie siedziskiem z uchwytem.

 Villa Julia - gotowy do pokolorowania domek. Moje osobiste marzenie z dzieciństwa:)

Nido - wesoły stworek, można się w nim schować, można włazić i wyłazić. Podłoga przypomina w dotyku trawę, a całość - wieloryba? Kolejny świetny pomysł Javiera Mariscala.